Industrie en lucht

Het project heeft tot doel kennis en goede praktijken te delen tussen professionals uit de regelgeving en richtsnoeren en opleidingsmateriaal te ontwikkelen ter ondersteuning van de doeltreffende uitvoering van de richtlijn industriële emissies (RIE). Specifieke resultaten van het project in de komende vier jaar (2021-2024) zijn:

Het intense publieke debat over de schaliegasindustrie heeft de aandacht gevestigd op de hele onshore olie- en gasindustrie, hoe deze is gereguleerd en wat als beste praktijk voor de industrie wordt beschouwd. Het EU-regelgevingskader is onlangs beoordeeld door de Europese Commissie (EC), die een "aanbeveling" voor minimumbeginselen voor de winning van koolwaterstoffen (waaronder schaliegas) met behulp van hydraulische breuken heeft gepubliceerd, met de bedoeling de uitvoering ervan in augustus 2015 te evalueren. Daarbij is echter niet gekeken naar de bestaande praktijken van de onshore olie- en gasindustrie.

Het verzamelen en analyseren van gegevens over bedrijfsongevallen is noodzakelijk om nieuwe ongevallen te voorkomen. Inspecteurs moeten over illustraties van ongevalsituaties beschikken om te begrijpen wat er inderdaad is gebeurd en welke maatregelen uiteindelijk in dergelijke situaties zijn genomen.

Dit project is opgezet om een verslag op te stellen over de wijze waarop in de verschillende fasen van de vergunningverlening in het kader van de richtlijn inzake geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging (IPPC) rekening wordt gehouden met de gevolgen voor de menselijke gezondheid. Door de huidige uiteenlopende benaderingen van de lidstaten op dit gebied te bestuderen is een gids voor goede praktijken ontwikkeld. Deze gids zal de lidstaten helpen door gemeenschappelijke beginselen en procedures vast te stellen die zij bij de uitvoering van de IPPC-richtlijn in overweging kunnen nemen. De IPPC-richtlijn legt sterker dan alle eerdere wetgeving de nadruk op de bescherming van de menselijke gezondheid via milieuregelgeving. Uit het project is gebleken dat in de meeste Europese lidstaten de verantwoordelijkheden voor gezondheidsbescherming en milieubescherming niet bij dezelfde instantie berusten. De uitvoering van IPPC is daarom een uitdaging en vereist aanzienlijke samenwerking.

Dit verslag is gebaseerd op de resultaten van een vragenlijst die is besproken tijdens vergaderingen in de periode oktober 2004 - juni 2005. De discussie spitste zich toe op de economie, de productieprocessen, wet- en regelgeving en inspectieprocedures. Het verslag is opgevat als een instrument voor de overheidsinstanties die betrokken zijn bij de controles en het toezicht op de leerlooierijsector. Daartoe worden de ervaringen uit verschillende Europese contexten van de leer- en looi-industrie samengebracht.

Het hoofddoel van dit IMPEL-project was de uitwisseling van informatie over het reële gebruik van BREF en de uitvoering van BBT tussen IMPEL-leden en operationele autoriteiten die in de lidstaten belast zijn met de verspreiding van BREF en de uitvoering van BBT.

Doel van dit project is het uitwisselen van informatie over de uitvoering van de VOS-richtlijn tussen deskundigen en/of inspecteurs. Tijdens een IMPEL-workshop werd informatie over de VOS-voorschriften in de richtlijn en enkele nationale wetten aan de deelnemers gepresenteerd. Centraal stond de bespreking van de voorbereide casestudies in kleine werkgroepen, die elk uit 8 tot 16 leden bestonden. De belangrijkste resultaten waren:

De doelstellingen van deze werkzaamheden met betrekking tot de handel in emissierechten (fase I - III) waren het bijeenbrengen van de verschillende regelgevers en instanties die bij de uitvoering betrokken zijn, en het verkrijgen van inzicht in eventuele verschillen in aanpak en in de eventuele gevolgen daarvan voor het functioneren van het systeem. Waar mogelijk zou dit moeten leiden tot een harmonisatie van de operationele praktijken en derhalve tot een harmonisatie van de werking van het systeem.

Het cementproductieproces is een complexe industriële activiteit die grote gevolgen kan hebben voor het milieu. Uit verschillende ervaringen en knowhow is gebleken dat monitoring van alleen schoorsteenemissies geen efficiënte controlestrategie kan zijn; het is belangrijk een geïntegreerde controleactie uit te voeren die ook rekening houdt met het productieproces en de toegepaste technologieën, aangezien een stabiele en gecontroleerde procesvoering de eerste garantie is dat aan de voorschriften wordt voldaan.

IMPEL heeft een reeks projecten in verband met energie-efficiëntie uitgevoerd. Energie-efficiëntie bij vergunningen en inspecties (2010 - 2012) Energie is een prioritaire kwestie binnen de Europese Unie. Het EU-klimaatveranderings- en energiepakket voorziet in een verhoging van de energie-efficiëntie met 20% en een vermindering van de broeikasgassen met 20% tegen 2020. Sinds het door Finland geleide IMPEL-project inzake energie-efficiëntie van 2002/2003 is uit een huidige evaluatie gebleken dat er slechts kleine veranderingen zijn opgetreden in het in aanmerking nemen van energie-efficiëntiekwesties bij vergunnings- en toezichtprocedures. In het project werden 7 belangrijke uitdagingen met betrekking tot energie-efficiëntie vastgesteld:

De richtlijn luchtkwaliteit en haar dochterrichtlijnen zijn de afgelopen jaren in de EU-lidstaten geïmplementeerd. In 2007 maakte een eerder IMPEL-project (met Oostenrijk als leidende partner) het mogelijk expertise uit te wisselen over vergunningen voor installaties in luchtverontreinigde zones, op basis van een onderzoek in een aantal lidstaten. Uit een studie van beperkte omvang in 2009 bleek dat de richtlijnen in de praktijk op verschillende manieren zijn uitgevoerd in de verschillende IMPEL-lidstaten. Contacten tussen deskundigen in deze landen bevestigden verschillen, die leiden tot verschillende activiteiten op het gebied van luchtkwaliteitsbeheer met betrekking tot vergunningen en handhaving van sectoren van industrie, verkeer en scheepvaart. Er is echter niet veel bekend over deze verschillende activiteiten en hun effecten op de luchtkwaliteit zelf. We weten natuurlijk wel dat de luchtkwaliteit ook wordt beïnvloed door het verkeer en de scheepvaart. Dit project is echter beperkt tot industriële emissies, gezien de kernfocus van IMPEL en de beperkte beschikbare tijd en middelen.

De IPPC-richtlijn 2008/1/EG (nu RIE 2010/75/EU) en de kaderrichtlijn water 2000/60/EG zijn twee van de meest verstrekkende onderdelen van de EU-milieuwetgeving. Zij hebben de lidstaten voor veel uitdagingen gesteld. Installaties die onder de IPPC vallen, kunnen gevolgen hebben voor het watermilieu, bijvoorbeeld via directe of indirecte lozingen van verontreinigende stoffen, wateronttrekking, enz. IPPC vereist dat installaties worden geëxploiteerd volgens voorwaarden in vergunningen die in overeenstemming zijn met de beste beschikbare technieken (BBT). Zij moeten ook de in de EU-wetgeving vastgestelde milieukwaliteitsnormen naleven, met inbegrip van de normen die voortvloeien uit de EU-waterwetgeving. De relatie tussen beide reeksen verplichtingen is echter vaak verre van eenvoudig.

Doel van dit project was het organiseren van een uitwisseling van informatie over beste praktijken voor de toepassing van artikel 23 en andere inspectierelevante artikelen van de richtlijn inzake industriële emissies. Rekening houdend met de reeds door IMPEL ontwikkelde richtsnoeren voor inspectieplanning en risicobeoordeling en met de eisen van de richtlijn inzake industriële emissies werd een interactieve leidraad voor inspecties van industriële explosieven ontwikkeld.

Op 6 januari 2011 is de richtlijn industriële emissies in werking getreden, en de in artikel 80, lid 1, genoemde bepalingen ervan moeten binnen twee jaar in nationaal recht worden omgezet. Krachtens de richtlijn industriële emissies is het mogelijk dat voor vele industriële sectoren een herziening van de bestaande vergunningen nodig is om te voldoen aan de voorschriften van de BBT-conclusies in het betrokken BREF (artikel 3, leden 11 en 12). In het kader van de bestaande richtlijnen passen de lidstaten diverse systemen toe om wijzigingen in installaties te behandelen. Deze wijzigingen worden in verschillende vormen en gedaanten in vergunningen aangebracht, zoals overeengekomen wijzigingen in vergunningen, wijzigingen in vergunningen, technische wijzigingen in vergunningen, enz. Artikel 20 van de richtlijn inzake industriële emissies heeft betrekking op wijzigingen van installaties door exploitanten en artikel 63 op substantiële wijzigingen van bestaande installaties. Deze bepalingen vereisen een nieuwe aanpak van de lidstaten bij de beslissing of een volledige herziening van een vergunning vereist is, dan wel of voor een meer informeel systeem van goedkeuring van wijzigingen wordt gekozen.

In 2009 is een vergelijkingsprogramma inzake vergunningen en inspecties van IPPC-varkenshouderijinstallaties in IMPEL-lidstaten uitgevoerd (fase I). Het project was gericht op vijf kernpunten: mestopslag, mestverspreiding, huisvestingssysteem, luchtbestrijdingssystemen en geurbeoordeling. Het doel van het project in 2009 was van elkaar te leren, ervaringen uit te wisselen en goede praktijken vast te stellen.

De milieu-inspectiecyclus (EIC) beschrijft stap voor stap hoe milieu-inspecties moeten worden gepland en waarmee rekening moet worden gehouden bij de uitvoering van de inspecties. De EIC wordt door IMPEL ook gebruikt als een kader waarop andere inspectie-initiatieven van IMPEL kunnen aanhaken om een betere samenhang te creëren tussen de instrumenten die worden ontwikkeld. Hoewel er in Europa veel ervaring is opgedaan met milieuvergunningen, is de procedure zelf nooit beschreven in een stapsgewijze leidraad. Bijgevolg is er geen gelijk speelveld voor de procedures inzake milieuvergunningen, zijn er geen richtsnoeren voor nieuwe vergunningsfunctionarissen en is er minder samenhang tussen de IMPEL-initiatieven inzake vergunningen.

Het situatierapport is pas sinds enkele jaren in de Europese wetgeving opgenomen. Niettemin hebben sommige lidstaten reeds een aanzienlijke ervaring met bodemonderzoeken opgedaan, met gevestigde procedures die in sommige gevallen gebaseerd zijn op tientallen jaren praktijkervaring. Het doel van het basisrapport inzake industriële emissies is voornamelijk de beoordeling van de bodemkwaliteit aan het begin van de verlenging van de vergunning voor een industriële activiteit, teneinde een uitgangstoestand vast te stellen. Het doel is een vergelijkingsbasis te bieden bij de definitieve beëindiging van de activiteit, zodat het beginsel "de vervuiler betaalt" objectief kan worden toegepast.

Krachtens artikel 15, leden 4 en 5, van Richtlijn 2010/75/EU inzake industriële emissies (RIE) kunnen de IMPEL-leden bepalen dat in bepaalde omstandigheden in een vergunning een minder strenge emissiegrenswaarde (EGW) dan de BBT-GEN mag worden vastgesteld. De lidstaten ontwikkelen hun eigen voorstellen voor de uitvoering, die vervolgens door de Commissie zullen worden beoordeeld. De Commissie heeft geen richtsnoeren gepubliceerd over de wijze waarop de bepaling moet worden uitgevoerd. Dit kan leiden tot uiteenlopende interpretaties in de IMPEL-lidstaten. Dit project zal erop gericht zijn goede praktijken vast te stellen en de regelgevers in IMPEL te helpen bij de ontwikkeling van een meer consistente aanpak van ontheffingen van de richtlijn inzake industriële emissies.

Op 6 januari 2011 is de richtlijn industriële emissies (RIE) in werking getreden, en de in artikel 80, lid 1, genoemde bepalingen ervan moesten binnen twee jaar in nationaal recht worden omgezet. De richtlijn industriële emissies stelt nieuwe eisen aan de inspectie van industriële installaties, zoals beschreven in artikel 23 van de richtlijn. De verplichtingen inzake routinematige milieu-inspecties vormen een nieuwe uitdaging voor de EU-lidstaten. IMPEL heeft in het kader van het IMPEL easyTools-project reeds een geïntegreerde risicobeoordelingsmethode (IRAM) ontwikkeld als instrument om de lidstaten te helpen aan de eisen van artikel 23 van de richtlijn inzake industriële emissies te voldoen. De ontwikkeling van een geïntegreerde risicobeoordelingsmethode (IRAM) en het bijbehorende IT-instrument heeft duidelijk gemaakt dat een risicobeoordelingsinstrument niet alleen moet worden gebruikt voor inspecties in het kader van de richtlijn inzake industriële emissies, maar ook voor inspecties in het kader van de Seveso-richtlijn en het RMCEI.

In de richtlijn inzake industriële emissies (RIE) staan veel verwijzingen naar gevaarlijke stoffen en de risico's die daaruit voortvloeien. Bijgevolg is het de moeite waard te onderzoeken: of de voorschriften/verplichtingen uit hoofde van de REACH-verordening nuttig kunnen zijn voor vergunnings- en inspectiewerkzaamheden; welke wijzigingen in de REACH-formaten voor registratie en vergunningaanvragen mogelijk zijn om nog compatibeler te zijn en toegevoegde waarde te bieden voor vergunningen en inspecties in het kader van de RIE, welke gevolgen (waaronder positieve effecten) de REACH-voorschriften hebben voor de vergunnings- en inspectieactiviteiten, en hoe de synergieën en de complementariteit tussen deze twee stukken wetgeving kunnen worden verbeterd.

De richtlijn industriële emissies (RIE) is op 6 januari 2011 in werking getreden. Zoals vermeld in artikel 80, lid 1, moeten de bepalingen ervan binnen twee jaar in nationaal recht worden omgezet. Volgens artikel 23 van de richtlijn stelt de richtlijn industriële emissies nieuwe eisen aan de inspectie van industriële installaties.

Op 28 september en 11 oktober 2021 zijn online workshops gehouden over de zelfcontrole van luchtemissies door exploitanten, georganiseerd door het IMPEL-project voor de uitvoering van de richtlijn inzake industriële emissies. De workshops waren gericht op de zelfcontrole door de exploitant, op emissies in de lucht, continu en niet-continu, en op de betrouwbaarheid van de zelfcontrole en de rapportage daarvan door de exploitanten (plichtsgetrouwen).